Oprowadzać mieli mnie: uroczy i profesjonalny przewodnik wycieczek Antonio Doblas oraz Doug Carlton Abrams, kalifornijski pisarz i współautor powieści "The Multi-Orgasmic Man" ("Człowiek wielu orgazmów"). Jak mnie poinformowano, Abrams miał czytać fragmenty swojej najnowszej powieści "The Lost Diary of Don Juan" ("Zaginiony pamiętnik Don Juana"). Według Doblasa, Sewilla jest tłem dla 117 oper, tradycyjnych hiszpańskich zarzueli i operetek. To wystarczy, by przez dziesięciolecia podtrzymywać zainteresowanie turystów. W październiku będzie wystawiany "Don Giovanni" Mozarta. Wystawa manuskryptów, książek i dzieł sztuki "Wizje Don Juana" planowana jest na 2008 rok. Sewilla zdecydowała się zarobić na swoich mitach. Przez następne dwa lata całkowicie odda się tematyce związanej z Don Juanem. Niesławnemu hiszpańskiemu libertynowi poświęcone będą opery, operetki i zarzuele, a także konferencje literackie oraz wystawy sztuki. Natomiast 2009 rok będzie należał do jego "koleżanki po fachu", Carmen. Mieszkańcy Sewilli lubią wierzyć, że postać Don Juana jest wzorowana na prawdziwej osobie XVII-wiecznego arystokraty, Miguela de Manary. Jednak urodzony w 1627 roku Manara był zaledwie chłopcem, gdy Tirso de Molina, jeden z największych dramatopisarzy tzw. Złotej Ery, powołał do życia Don Juana w swojej sztuce "El Burlador de Sevilla" ("Zwodziciel z Sewilli"). Kiedy jechać? Marzec - aby poczuć zapach kwiatów pomarańczy. Wielkanoc to czas procesji. W kwietniu odbywa się Feria de Abril, czyli tydzień nieprzerwanej zabawy, flamenco, fajerwerków, walk byków i parad powozów ciągniętych przez konie. Na wrzesień i październik 2008 roku zaplanowano kolejne biennale Festiwalu Flamenco. Molier w swojej wersji zsyła tego literackiego libertyna wprost w piekielne płomienie. Dla kontrastu José Zorilla w XIX-wiecznej wersji tejże sztuki pozwala Don Juanowi szczerze się zakochać i okazać skruchę, dzięki czemu udaje mu się ocalić duszę. Romantyczny "Don Juan Tenorio" autorstwa Zorilli okazał się ogromnym hitem w Madrycie, gdzie po raz pierwszy wystawiono tę sztukę w 1844 roku. Nadal jest ona wystawiana w całym kraju w okolicach Wszystkich Świętych, kiedy obchodzony jest dzień urodzin Don Juana. Mężczyźni w Sewilli wkładają w ten dzień kubraki i pończochy, i śpiewają swoim ukochanym serenady na brukowanych uliczkach dzielnicy Santa Cruz. Wstępują na drinka do Hostería del Laurel, tej samej tawerny, w której gromadzą się mężczyźni w pierwszej scenie sztuki Zorilli. Jednak najlepiej podziwiać XVII-wieczną tawernę z ulicy, bo wewnątrz jest obrzydliwą, nowoczesną pułapką na turystów. Hostería wychodzi wprost na Plaza de los Venerables, uroczy plac obsadzony drzewkami pomarańczy. Po łagodnej zimie, na początku marca drzewa w całym mieście zaczynają kwitnąć, wypełniając wieczorami Sewillę zapachem. Hiszpanie nazywają te kwiaty azahar, od arabskiego az-zahr oznaczającego "biały kwiat". Jest to jedno z najpiękniejszych słów jakie znam, i jedno z nierozerwalnie związanych z Sewillą. Nie wyobrażam sobie miasta bez tych pomarańczowych gajów, podobnie jak nie umiem sobie wyobrazić sceny uwodzenia bez zapachu azahar. Uczestnicy zabawy 1 listopada udają się następnie do Plaza de Dona Elvira, nazwanym tak na cześć jednej z wybranek Don Juana. Impreza kończy się pod pomnikiem Don Juana na obrzeżach Barrio de Santa Cruz w pobliżu ogrodów Alcázar. Moja wycieczka rozpoczyna się właśnie w Alcázar, miejscu sławnym z wielu wyczynów seksualnych. W żadnym z nich - według mojej wiedzy - nie brał udziału Manara ani Don Juan, niemniej jednak miejsce to, zbudowane w X wieku przez mauretańskich władców Andaluzji, jest prawdziwą ucztą dla zmysłów. Ogród zatopiony w głównym dziedzińcu był pomyślany jako imitacja raju, gdzie, jak obiecywał Koran, człowiek będzie mógł zrywać owoce bez wysiłku z nisko rosnących gałęzi. Zdania z Koranu zostały wyrzeźbione w formie zawiłego stiuku, jednak muzułmańscy rzemieślnicy nawróceni na chrześcijaństwo dodali także zabronione w sztuce islamskiej wyobrażenia zwierząt i ludzi. Misternie rzeźbione sklepienia z drzewa cedrowego są udekorowane złotymi liśćmi. Książka Abrama rozpoczyna się od sceny, w której Don Juan próbuje uwieść księżniczkę Izabelę, najstarszą córkę Ferdynanda Aragońskiego i Izabeli Kastylijskiej. Izabela ma grubo ponad 20 lat, jest dziewicą i według Abramsa napaloną starą panną. Don Juan bez większego wysiłku trafia do jej sypialni w Alcázar i spędza tam całą noc, zabierając Izabelę na wyżyny seksualnych rozkoszy. "Wprowadzenie kobiety w sztukę namiętności jest uświęconym honorem, przy którym nigdy nie powinno się śpieszyć" - przeczytał Abrams dźwięcznym barytonem. Doblas, który przerwał opowieść o Alcazar, by zrobić miejsce dla literackiego przerywnika Abramsa, odwrócił wzrok. Byłam podwójnie zażenowana. Wydawało się, że Don Juan Abramsa nie był bezdusznym latynoskim kochankiem przedstawianym we wcześniejszych sztukach i powieściach. Był ogierem na miarę naszych politycznie poprawnych czasów. Według notatki na obwolucie napisanej przez wydawcę, Don Juan Abramsa "nie jest bezdusznym profanem, lecz mężczyzną, który zna istotę kobiecości, i który zadowala i wyzwala kobiety w takim samym stopniu, w jakim zaspokaja swoje własne żądze. Kiedy dotarliśmy do szesnastowiecznej mieszczańskiej posiadłości Casa Fabiola, położonej w pobliżu katedry, będącej obecnie siedzibą fundacji literackiej Fundación Lara, moja cierpliwość była na wykończeniu. Nad talerzem tapas i kieliszkiem sherry Abrams rzucił niepewnie pytanie: - I jak, podobała ci się moja książka? - Nie - odparłam. - Nie rozpoznałam Don Juana w twojej powieści. Wydaje mi się, że uczepiłeś się po prostu sławnej postaci literackiej aby nadać swojej książce rozgłosu. Po tym stwierdzeniu rozgorzała między nami ożywiona debata na temat archetypów literackich. Abrams twierdził, że miał prawo do własnej interpretacji Don Juana tak samo jak Molier, Byron i Zorilla. Ja upierałam się, że autor nie ma prawa zmieniać samej istoty postaci. Don Juan miał gdzieś kobiece pożądanie - w tym całe sedno. Lady Makbet nie jest po prostu zdesperowaną kurą domową - dodałam. I to był najwyższy czas, bym opuściła lokal. Wróciłam do Barrio de Santa Cruz i wstąpiłam do jakiejś arabskiej łaźni na Calle Aire. Odrestaurowywane obecnie arabskie łaźnie zniknęły z mapy Sewilli w XVII wieku, więc ani Manara, ani Don Juan nie mogli z nich korzystać. Światło przesączało się przez zakratowane okna. Szum wody mieszał się z dźwiękami arabskiej muzyki. Były tam baseny z gorącą wodą, z wirami wodnymi, łaźnie parowe i prysznice, kawiarnia i możliwość skorzystania z odstresowywującego masażu. Niezależnie, czy to sztuka jest imitacją życia, czy vice versa, w legendzie o Don Juanie jest jeden dyskusyjny punkt. Tirso de Molina mógł wzorować swoją postać na którymkolwiek z dobrze urodzonych obiboków, którzy mieszkali w Sewilli w XVII wieku. Miguel de Manara, syn włoskiej pary, urodzony w nadal stojącym pałacu przy Calle Levies, w dzielnicy żydowskiej, jest jednym z głównych podejrzanych. W młodości był notorycznym pijakiem i kobieciarzem. Według Elizabeth Nash, autorki wyśmienitej książki o historii kultury Sewilli, Kordowy i Granady, przyjaciel Manary napisał po jego śmierci: "Nie było głupstwa, którego by nie popełnił, żadnego młodzieńczego szaleństwa, którego by nie spróbował, aż do czasu kiedy zobaczył się w trumnie na ulicy". Historia mówi, że pewnego ranka, po ostrej popijawie w dzielnicy Santa Cruz Manara natknął się na kondukt pogrzebowy na Calle del Ataúd. Zaczął się dopytywać o nieboszczyka i nachyliwszy się nad trumną stanął twarzą w twarz z własnym ciałem. Od tego momentu Manara postanowił zmienić swoje życie. Wstąpił do zakonu, oddał swój majątek biednym i chorym, i został pochowany w 1679 roku w Szpitalu Świętego Miłosierdzia. Szpital ten stoi przy Calle Dos de Mayo w nadrzecznej dzielnicy Arenal. Pośrodku znajduje się przyjemne patio, miłe schronienie w cieniu podczas piekielnie gorącego lata. Budynek nadal służy jako hospicjum, a kaplica jest zamykana dla zwiedzających za każdym razem, gdy któryś z pacjentów umirra. Manara zobowiązał swojego przyjaciela, Bartolomé Estebana Murillo, do namalowania jedenastu obrazów dla kaplicy. Cztery z nich zostały zrabowane przez Francuzów podczas wojen napoleońskich i nigdy już nie wróciły do Sewilli. Manara sam nawet pozował do jednego z tych obrazów, "San Juan de Dios". Od Don Juana do Świętego Jana - oto jak prawdziwy bałamutnik zdecydował się przedstawić swoje ówczesne tęsknoty za świętością. Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla molinowskiego Don Juana, bezdusznego uwodziciela, który pod koniec sztuki (podobnie jak w operze Mozarta) jest wleczony do piekieł w lodowatym uścisku posągu komandora. Autorka: Leslie Crawford jest szefową madryckiego biura FT.

Królestwo Boże za naszych czasów pokruszy wszystkie narody (‎Liczba trafień: 13) 4 „Ty, królu, patrzyłeś: Oto posąg jeden — posąg wielkich rozmiarów i o niezwykłym blasku — stał naprzeciw ciebie, a wygląd jego był straszliwy. w69/22 ss. 5-8 - Strażnica — 1969 Powstanie i upadek ogromnego posągu (‎Liczba trafień: 11) 6, 7. Co było treścią snu, który Daniel przypomniał królowi? 6 Nebukadneccar uważnie słuchał wyjaśnień Daniela: „Ty, królu, patrzyłeś, a oto jakiś ogromny posąg. ...Ten posąg, wielki i o nadzwyczajnym blasku, stał przed tobą, a jego wygląd był przerażający. dp rozdz. 4 ss. 46-67 - Proroctwa Daniela (dp) Gdy nastąpi zderzenie czołowe wszystkich narodów z Bogiem (‎Liczba trafień: 10) Widział w nim posąg metalowy, mający głowę ze złota, piersi i ramiona ze srebra, brzuch i biodra z miedzi, golenie z żelaza, a stopy z żelaza przemieszanego z gliną. ...Posąg pada. w72/1 ss. 1-13 - Strażnica — 1972 Archeologia (‎Liczba trafień: 9) posąg Aszurnasirpala II (Nimrud): it-1 1049 ...posąg Amenhotepa III (Karnak): it-1 532 dx86-20 - Skorowidz 1986-2020 Królestwo Boże rozbija rządy ludzkie (‎Liczba trafień: 8) Ten sam Nabuchodonozor miał wcześniej proroczy sen, w którym widział „posąg bardzo wielki” i „straszny”. ...Rozmaite metale, z jakich składał się ów posąg, przedstawiały szereg rządów światowych, mających w ciągu wieków pojawić się na scenie świata, zanim zostanie przywrócone nad ziemią zwierzchnictwo Boga, a to za sprawą panowania Jego królewskiego Syna, Jezusa Chrystusa. w80/2 ss. 19-22 - Strażnica — 1980 Daniela (‎Liczba trafień: 6) 31 „Ty, królu, patrzyłeś, a oto jakiś ogromny posąg. Ten posąg, wielki i o nadzwyczajnym blasku, stał przed tobą, a jego wygląd był przerażający. bi12 Daniela 1:1-12:13 - Przekład Nowego Świata (bi12) Pokój i bezpieczeństwo a „posąg dzikiego zwierza” (‎Liczba trafień: 6) Pokój i bezpieczeństwo a „posąg dzikiego zwierza” ...3 Jan zaobserwował również, że ludzie wznieśli posąg tego dzikiego zwierza (Obj. 13:14, 15). w85/20 ss. 12-17 - Strażnica — 1985 Daniela (‎Liczba trafień: 5) 31 „Zobaczyłeś, królu, ogromny posąg. Ten posąg, olbrzymi i lśniący nadzwyczajnym blaskiem, stał przed tobą, a jego wygląd budził przerażenie. nwtsty Daniela 1:1-12:13 - Wydanie do studium (nwtsty) Daniela (‎Liczba trafień: 5) 31 „Zobaczyłeś, królu, ogromny posąg. Ten posąg, olbrzymi i lśniący nadzwyczajnym blaskiem, stał przed tobą, a jego wygląd budził przerażenie. nwt Daniela 1:1-12:13 - Przekład Nowego Świata (nwt) Skorowidz tematyczny (‎Liczba trafień: 5) it-2 ss. 1222-1259 - Wnikliwe poznawanie Pism, tom 2 Mari — starożytna królowa pustyni (‎Liczba trafień: 5) W styczniu 1934 roku w Tall al-Hariri, nieopodal syryjskiego miasteczka Abu Kamal nad Eufratem, Parrot i jego zespół odkopali posąg z napisem: „Lamgi-Mari, król Mari, arcykapłan Enlila”. ...W każdej z tych świątyń znajdował się posąg bóstwa, do którego zanoszono modlitwy i któremu składano ofiary. w05 ss. 10-13 - Strażnica — 2005 „Pomnik samego Diabła” (‎Liczba trafień: 5) W MADRYCIE stoi pewien niezwykły posąg. ...A jak przyjęli ów posąg mieszkańcy Madrytu? g02 s. 31 - Przebudźcie się! — 2002 Ich wiara wytrzymała próbę ogniową (‎Liczba trafień: 5) ZŁOTY POSĄG — ZAGROŻENIEM ... 7. (a) Opisz posąg wzniesiony przez Nebukadneccara. (b) Jakiemu celowi miał służyć ten posąg? 7 Nebukadneccar najwyraźniej dążył do umocnienia jedności swego imperium, toteż ustawił na równinie Dura złoty posąg. dp rozdz. 5 ss. 68-81 - Proroctwa Daniela (dp) Sędziów (‎Liczba trafień: 5) 3 Toteż oddał swej matce owe tysiąc sto srebrników;+ a jego matka rzekła jeszcze: „To srebro z mej ręki niechybnie poświęcę Jehowie dla mego syna, by wykonać rzeźbiony wizerunek+ i lany posąg;+ teraz więc ci je oddam”. ...4 I zwrócił swej matce to srebro, a matka wzięła dwieście srebrników i dała je obrabiającemu srebro.+ Ten zatem wykonał rzeźbiony wizerunek+ i lany posąg;+ i umieszczono to w domu Micheasza. bi12 Sędziów 1:1-21:25 - Przekład Nowego Świata (bi12) Miliony przygotowują się do nieprzerwanego życia na ziemi (‎Liczba trafień: 5) Na podobieństwo swego pierwowzoru również „posąg dzikiego zwierza” ma siedem głów, które odpowiadają „siedmiu królom”. ...Tym samym również wszyscy, którzy podziwiają wskrzeszony „posąg dzikiego zwierza” i udzielają mu poparcia, nie pożyją długo. w84/4 ss. 19-24 - Strażnica — 1984 Księga Objawienia — co zapowiada dla wrogów Boga (‎Liczba trafień: 4) w22 maj ss. 8-14 - Strażnica (do studium) — 2022 Sędziów (‎Liczba trafień: 4) 4 Gdy więc zwrócił matce srebrniki, wzięła 200 z nich i dała rzemieślnikowi obrabiającemu srebro. Ten wyrzeźbił figurę i odlał metalowy posąg, i umieszczono je w domu Micheasza. ...14 Pięciu mężczyzn, którzy poprzednio ruszyli na przeszpiegi do ziemi Laisz+, odezwało się do swoich braci: „Czy wiecie, że w tych domach jest efod, terafim*, rzeźbiona figura i metalowy posąg?+ Zastanówcie się, co można by z tym zrobić”. nwtsty Sędziów 1:1-21:25 - Wydanie do studium (nwtsty) Konflikt dwóch królów w czasie końca (‎Liczba trafień: 4) Proroctwo(-a) Posąg wykonany z różnych metali ma stopy częściowo z żelaza, a częściowo z gliny. ...Proroctwo(-a) Dwurożna bestia każe mieszkańcom ziemi wykonać „posąg pierwszej bestii” i sprawia, że ten posąg ożywa. w20 maj ss. 8-11 - Strażnica (do studium) — 2020 Sędziów (‎Liczba trafień: 4) 4 Gdy więc zwrócił matce srebrniki, wzięła 200 z nich i dała rzemieślnikowi obrabiającemu srebro. Ten wyrzeźbił figurę i odlał metalowy posąg, i umieszczono je w domu Micheasza. ...14 Pięciu mężczyzn, którzy poprzednio ruszyli na przeszpiegi do ziemi Laisz+, odezwało się do swoich braci: „Czy wiecie, że w tych domach jest efod, terafim*, rzeźbiona figura i metalowy posąg?+ Zastanówcie się, co można by z tym zrobić”. nwt Sędziów 1:1-21:25 - Przekład Nowego Świata (nwt) Obraz, wizerunek (‎Liczba trafień: 4) Nebukadneccarowi przyśnił się olbrzymi posąg przedstawiający postać ludzką. ...Posąg został zmiażdżony przez kamień odcięty z góry, który następnie wypełnił całą ziemię (Dn 2:31-35). it-2 ss. 227-229 - Wnikliwe poznawanie Pism, tom 2 Czy kult bogini-matki istnieje do dziś? (‎Liczba trafień: 4) Jej posąg, który według powszechnego mniemania spadł z nieba, przedstawiał ją jako uosobioną płodność z rzędami owalnych piersi. ...Co ciekawe, według The New Encyclopædia Britannica oryginalny posąg „był wykonany ze złota, hebanu, srebra i czarnego kamienia”. w91 ss. 5-7 - Strażnica — 1991 Długi pochód mocarstw światowych dobiega kresu (‎Liczba trafień: 4) Dwuczłonowe to imperium ‛każe mieszkającym na ziemi sporządzić posąg’ politycznej bestii, reprezentujący wszystkie siedem mocarstw światowych (Objawienie 13:11, 14). ...W gruncie rzeczy jednak był to tylko „posąg dzikiego zwierzęcia”. w88 ss. 25-28 - Strażnica — 1988 Proroczy olbrzym — co będzie oznaczał jego upadek? (‎Liczba trafień: 4) TAJEMNICZY POSĄG ...Na wstępie Daniel opisał olbrzymi posąg z głową ze złota, piersią i ramionami ze srebra, brzuchem i udami z miedzi, nogami z żelaza oraz stopami z żelaza i gliny. w87/7 ss. 3-5 - Strażnica — 1987 Czy posąg może zaprowadzić pokój i bezpieczeństwo? (‎Liczba trafień: 4) Czy posąg może zaprowadzić pokój i bezpieczeństwo? ...JAK odpowiedziałbyś na pytanie: Czy posąg może zaprowadzić pokój i bezpieczeństwo? w83/19 ss. 21-23 - Strażnica — 1983 Proroctwa biblijne sięgające od dwudziestego wieku do starożytnego Babilonu (‎Liczba trafień: 4) POSĄG ZE SNU NABUCHODONOZORA ...Król Babilonu ujrzał olbrzymi metalowy posąg w kształcie człowieka. w78/5 ss. 16-19 - Strażnica — 1978 Ogólnoświatowe dzieło świadczenia a nie nawracanie świata (‎Liczba trafień: 4) 11, 12. Co „Komentarz” Clarke’a twierdzi o kamieniu, który uderzył w metalowy posąg ze snu Nabuchodonozora? 11 Sprawę kamienia, który we śnie króla Nabuchodonozora uderzył w posąg z różnych metali, zdruzgotał ten posąg i następnie stał się wielką górą napełniającą całą ziemię, „Komentarz” Adama Clarke’a tłumaczy w ten sposób: w71/3 ss. 1-8 - Strażnica — 1971 Izajasza (‎Liczba trafień: 3) 10 Po co ktoś miałby wykonywać bożka albo odlewać z metalu posąg,który nie może przynieść żadnego pożytku?+ ... 5 zapowiadałem ci to dużo wcześniej. Zanim to następowało, powiadamiałem cię o tym,żebyś nie mógł powiedzieć: ‚Zrobił to mój bożek,tak nakazał mój rzeźbiony wizerunek i posąg z metalu’. nwtsty Izajasza 1:1-66:24 - Wydanie do studium (nwtsty) Objawienie (‎Liczba trafień: 3) 14 Zwodziła mieszkańców ziemi znakami, których pozwolono jej dokonywać w obecności pierwszej bestii. Ponadto kazała mieszkańcom ziemi wykonać posąg+ pierwszej bestii — tej, która otrzymała cios mieczem, a jednak odżyła+. ...15 I drugiej bestii pozwolono tchnąć życie* w posąg pierwszej bestii, żeby ten posąg mówił i kazał zabijać wszystkich, którzy nie zechcą oddawać mu czci. nwtsty Objawienie 1:1-22:21 - Wydanie do studium (nwtsty) Skorowidz słów użytych w Biblii (‎Liczba trafień: 3) CIELEC , Wj 32:4 wykonał posąg c. ...POSĄG , Dn 2:31 Zobaczyłeś ogromny p. nwt ss. 1728-1755 - Przekład Nowego Świata (nwt) Objawienie (‎Liczba trafień: 3) 14 Zwodziła mieszkańców ziemi znakami, których pozwolono jej dokonywać w obecności pierwszej bestii. Ponadto kazała mieszkańcom ziemi wykonać posąg+ pierwszej bestii — tej, która otrzymała cios mieczem, a jednak odżyła+. ...15 I drugiej bestii pozwolono tchnąć życie* w posąg pierwszej bestii, żeby ten posąg mówił i kazał zabijać wszystkich, którzy nie zechcą oddawać mu czci. nwt Objawienie 1:1-22:21 - Przekład Nowego Świata (nwt) Izajasza (‎Liczba trafień: 3) 10 Po co ktoś miałby wykonywać bożka albo odlewać z metalu posąg,który nie może przynieść żadnego pożytku?+ ... 5 zapowiadałem ci to dużo wcześniej. Zanim to następowało, powiadamiałem cię o tym,żebyś nie mógł powiedzieć: ‚Zrobił to mój bożek,tak nakazał mój rzeźbiony wizerunek i posąg z metalu’. nwt Izajasza 1:1-66:24 - Przekład Nowego Świata (nwt) Jehowa wyjawia, „co ma się stać wkrótce” (‎Liczba trafień: 3) Jednak opisując posąg, prorok nie wspomniał o liczbie palców u stóp. ...Dlatego, jak się wydaje, nie jest ona bardziej znacząca niż to, że posąg miał dwoje ramion, dłoni, nóg czy stóp. w12 ss. 14-18 - Strażnica — 2012 Zwracaj uwagę na słowo prorocze dotyczące naszych dni (‎Liczba trafień: 3) Złoty posąg, który kazał ustawić na równinie Dura, mógł być poświęcony właśnie Mardukowi (Daniela 3:1, 2). ...Jak czytamy w rozdziale 2, król widział we śnie ogromny posąg mający głowę ze złota, pierś i ramiona ze srebra, brzuch i uda z miedzi, golenie z żelaza, a stopy z żelaza zmieszanego z gliną. w00 ss. 10-14 - Strażnica — 2000 Izajasza (‎Liczba trafień: 3) 19 Rzemieślnik wykonał lany posąg,+ a ten, kto wykonuje przedmioty z metalu, pokrywa go złotem+ i wykuwa srebrne łańcuszki.+ ...10 Kto utworzył boga lub wykonał lany posąg?+ Na nic się to nie przydaje.+ bi12 Izajasza 1:1-66:24 - Przekład Nowego Świata (bi12) Skorowidz (‎Liczba trafień: 3) Dn 3:1 N. wykonał złoty posąg ...OBRZYDLIWOŚĆ, Pwt 27:15 posąg — o. dla Jehowy bi12 ss. 1563-1642 - Przekład Nowego Świata (bi12) Część 8: Polityczna mieszanina żelaza i gliny (‎Liczba trafień: 3) Śnił mu się olbrzymi posąg, którego głowa była ze złota, piersi i ramiona — ze srebra, brzuch i uda z miedzi, nogi z żelaza, a stopy i palce z żelaza zmieszanego z gliną. ...Najwyraźniej więc posąg ten musi mieć związek z rządami ludzkimi (Daniela 2:37-39, Bw). g91 ss. 24-27 - Przebudźcie się! — 1991 Posłuchaj słów Daniela o naszych czasach (‎Liczba trafień: 3) 11, 12. (a) Jaki posąg wzniósł król Nabuchodonozor, i w jakim celu prawdopodobnie to uczynił? (b) Co ogłosił herold królewski? 11 Król Nabuchodonozor kazał sporządzić wielki złoty posąg; wysokość jego sięgała około dziewięciu pięter, a szerokość — blisko trzech metrów. (Dan. 3:1-3) ...A dlaczego król kazał wykonać tak kosztowny złoty posąg? w69/22 ss. 1-4 - Strażnica — 1969 Ostatni rząd ludzki na ziemi (‎Liczba trafień: 3) 16 Międzynarodowa organizacja na rzecz pokoju i bezpieczeństwa jest wobec tego obrzydliwością, rzeczą wstrętną dla Jehowy Boga, tak samo jak złoty posąg wysokości sześćdziesięciu łokci i szerokości sześciu łokci, który wystawił król babiloński Nabuchodonozor, aby mu oddawały cześć wszystkie prowincje jego państwa, przy czym starał się nakłonić do tego również sług Bożych: Szadraka, Meszaka i Abed-Nego. (Dan. 3:1-15, BT) ...Siódme mocarstwo światowe, popierane przez duchowieństwo, stało się narzędziem w ręku „boga tego systemu rzeczy”, Szatana Diabła, i za jego pomocą ustanowił on „posąg” bestii, czego symboliczną zapowiedź czytamy w Objawieniu 13:14, 15. w68/19 ss. 8-10 - Strażnica — 1968 Daniela — zarys treści (‎Liczba trafień: 2) Królestwo wyobrażone przez kamień zmiażdży posąg (44, 45) ... 3 Złoty posąg króla Nabuchodonozora (1-7) nwtsty - Wydanie do studium (nwtsty) Jeremiasza (‎Liczba trafień: 2) 14 Każdy człowiek postępuje nierozumnie i bez wiedzy. Każdy złotnik zostanie zawstydzony z powodu rzeźbionego bożka+. Bo wykonany przez niego metalowy posąg jest fałszemi w tych rzeczach nie ma ducha*+. ...17 Każdy człowiek postępuje nierozumnie i bez wiedzy. Każdy złotnik zostanie zawstydzony z powodu rzeźbionego bożka+. Bo wykonany przez niego metalowy posąg jest fałszemi w tych rzeczach nie ma ducha*+. nwtsty Jeremiasza 1:1-52:34 - Wydanie do studium (nwtsty)

O DON JUANIE. Minęły już przedstawienia Don Juana Zorolli, dlatego bez obawy zaszkodzenia temu pięknemu widowisku, można powiedzieć, że kobieta, która, znęcona tytułem, poszła je oglądać, doznała zawodu. Don Juan! wyznaj, śliczna pani, iż, kiedy słyszysz to imię, jakiś luby a niepokojący dreszcz przebiega ci po ciele, wnętrzności twoje pulsują, ciepły baryton wnika do dna duszy kuszącą serenadą, usta twoje szepcą miękko „nie”, a całe ciało twoje powtarza „tak” w rytm leciutkiego menueta. O jakże daleko byliśmy w teatrze od tego wszystkiego! Serenady? Słodkie słówka? Aha, właśnie! Brudna szynkownia, brzęk kieliszków, kobieta jako przedmiot plugawych zakładów! Jesteśmy zresztą naocznymi świadkami jednego podboju Don Juana, widzimy go przy robocie. Założył się, że uwiedzie przeciwnikowi narzeczoną, i to w wilję ślubu: zadanie godne zaiste wielkiego uwodziciela. Ale oto jak się to odbywa. Przedewszystkiem, denuncjuje rywala przed policją, aby go unieruchomić w więzieniu; następnie przekupuje duennę, zakrada się do mieszkania, i tam, pociemku, udając swego rywala, dostaje się w objęcia panny. Cóż za chamstwo, prawda? Tego typu są wszystkie jego czyny. Robi kobiety tak jak karambole, i tyle troszczy się o bicie ich serca, co bilardzista o leciutkie drżenie duszyczek z kości słoniowej, mieszkających zapewne w każdej takiej białej kulce. A kiedy wreszcie spływa na niego Łaska miłości, koniec Don Juana; pierzcha jego zuchwalstwo, zaczyna mówić o czystości, o pięknie duszy, gotów jest uszanować swą lubą... To wszystko, to nie to o czem marzycie, prawda? Czyżby narodowy poeta Hiszpanji sfałszował legendę? Przeciwnie, oddał ją aż nadto wiernie; jedynie może uszlachetnił ją romantycznie: bo Don Juan z autentycznej legendy jest z kobietami bardziej konsekwentnym chamem. Zawód nasz, rozczarowanie, wynikają stąd, że ów Don Juan z dawnego mitu zgoła nie był tem, czem go z biegiem lat później uczyniono; owym arcytypem kochanka, ba „kobieciarza”, którego imię stało się dziś potocznem godłem. Dawny Don Juan to junak, rębacz, to wcielenie buty, pychy, to nabój szalonej, nieokiełzanej energji, idącej we wszystkiem do ostatnich krańców, do zbrodni, do bluźnierstwa. Hazard, to jego żywioł, w którym żyje jak salamandra w ogniu. To że, obok gry, wojny, pojedynków, butelki, i kobieta musiała się znaleźć w litanji jego pięknych czynów, to naturalne; po pierwsze jest młody i jurny, po wtóre czyż może być efektowniejszy cel turnieju junactwa? Ale kobieta ta jest zwłaszcza czemś czego ktoś broni, co trzeba komuś odebrać, punktem znaczącym wygraną, lewą w kartach. Później zwolna się to przemienia. Jak, dużoby o tem mówić. Ewolucja Don Juana jest jednym z najciekawszych zjawisk literatury: byłoby to piękne studjum do napisania, oczywiście nie dla profesora. Jak daleko posunęła się ta ewolucja, świadczy fakt, że w ostatniej swej wersji (Lenormand) Don Juan stał się mężczyzną o nieświadomym pędzie homoseksualnym, który, przez tragiczną omyłkę płci, szuka — oczywiście nadaremnie — zaspokojenia w kobiecie: stąd jego niestałość... Cytuję to raczej dla osobliwości, na marginesie, mimo że ma to swój sens. Ale główna, zasadnicza różnica jest ta, iż Don Juan stał się z biegiem czasu symbolem nawskroś erotycznym, czem w pierwotnej swej postaci nie był. Bluźnierstwo, oto w dawnej legendzie główny motyw jego winy i kary, oto co w pobożnej Hiszpanji dawało osobliwą grozę jego losom. Osią tej legendy jest dramat świętokradcy, nie uwodziciela; nawet u Zorilli rywal Don Juana, don Louis, wcale nie gorszy łotrzyk od niego, potraktowany jest z dobrotliwem pobłażaniem. O te damskie sprawy nie robionoby tyle hałasu! Odbywająca się stopniowo przemiana symbolu jest poniekąd owocem rosnącego pacyfizmu społeczeństw. W miarę jak układ społeczny staje się bardziej praworządny, nadmiar indywidualizmu zmienia koryto. Już za Ludwika XIV, junak dawnego typu uchodziłby za bandytę. Furja temperamentu, męska ambicja czy próżność zaczynają bardziej szukać ujścia w kobiecie: coraz bardziej z akcesorjum staje się ona celem. I metody jej zdobywania muszą się przystosowywać do nowoczesnych warunków. W epoce, gdy kobieta była strzeżona jak rzecz, stawała się własnością tego, kto był dość śmiały, aby po nią sięgnąć. Nie miała wyboru. Nowy Don Juan musi się bardziej liczyć z jej wolą, trafić do jej chęci, zwłaszcza iż, w miarę zmniejszania się niebezpieczeństw rzemiosła, coraz więcej spotyka się z „konkurencją”. Bo, z drugiej strony, pacyfizm rozszerza kadry Don Juanów. W epoce, gdy kobiet strzegły żelazne kraty i wrzeciądze, zbrojne pachołki i straszna zemsta zazdrosnego męża lub srogiego ojca, karjera uwodziciela nie wszystkim była dostępna. Trzeba było być urodzonym zabijaką, aby się puszczać na tak drogie kupowanie wątpliwego szczęścia; a typ zabijaki zawsze pono był dość odległy od owego typu „artysty na kobiecie”, jak dziś chcemy widzieć w Don Juanie. Podejrzewam, że prawdziwy amator kobiet, który chciał sycić swoje marzenia nie narażając co chwila głowy i nie dokazując owych heroicznych cudów waleczności, krył swe gorące serce nieraz raczej pod sukienką duchowną niż pod zbroją... Z dwóch nieśmiertelnych typów Moliera, bodaj że Tartufe wydaje mi się większym kobieciarzem niż Don Juan, a jego zmysłowe, szelmoskie, dewocją ciała przesycone oświadczyny złożone Elmirze, podobniejsze są do stylu dzisiejszego uwodzicielstwa niż zimny i zuchwały styl molierowskiego Don Juana. Otóż, w miarę jak karjera — że tak powiem — Don Juana stawała się nie tak niebezpieczną, stawała się tem samem dostępną znacznie szerszeniu kręgowi mężczyzn: obok osiłków i rębaczy wychyliły głowę różne typy, i ludzie z sercem, i ludzie z mózgiem, i ludzie z wyobraźnią... Znaleźli się i ci, dla których kobieta jest nietylko bramką do wzięcia na footbalu junactwa, ale jest całym światem, przedmiotem wyłącznego zainteresowania, ich pasją. Z jednej strony tedy ewolucja samego typu, z drugiej rozszerzenie kadrów stwarzają nowego Don Juana. Mimo to (pisałem to przed laty z okazji Don Juana Rittnera) problem donjuanizmu jest wciąż, w gruncie, dość złożony. Możnaby rzec, że istnieją wyjątkowe organizacje, w których odczuwanie kobiety wybujało tak, jak np. sensacje kolorów u malarza, lub tonów u muzyka. Ale jest tu pewna zasadnicza różnica. Muzyk, malarz, noszą swój świat wrażeń we własnej duszy i panują w nim dowoli. Artysta na kobiecości natomiast zależny jest od instrumentu, którym jest kobieta: musi (o tyle o ile przynajmniej) uzyskać zgodę swojego Stradivariusa, nim go dobędzie z puzdra i ujmie natchnioną dłonią. Otóż tutaj rzecz się komplikuje: obok warunków psychicznych, występuje kwestja warunków fizycznych. Dusza płomienna, oddychająca miłością kobiety, ba, wszystkich kobiet, zdolna je pojąć, zdolna spalić je swym żarem, oddająca im wszystkie włókna swego czucia, może być zamknięta w niewydarzonem ciele; może się kojarzyć z chorobliwą nieśmiałością. Przykłady: Rousseau, autor Nowej Heloizy, Stendhal, autor traktatu O miłości. Z drugiej strony, w każdym salonie widzimy ładnych i tęgich chłopców, którym kobiety gromadnie idą w ręce (t. zn. pozwalają się uwodzić) i którzy liczą na tuziny swoje zdobycze, mimo że, w gruncie rzeczy, ani ich kobieta zbytnio nie interesowała, ani nie mają o niej wiele pojęcia. Ta ironiczna rozbieżność uzdolnień jest może przyczyną, że kobiety są, naogół, tak mało zadowolone z mężczyzn. Ale wszak musi się zdarzyć, od czasu do czasu, iż przymioty ciała, duszy i serca skojarzą się w osobie jednego człowieka? Zapewne; ale ten rzadki feniks gotów mieć może to dziwactwo, iż będzie widział więcej szczęścia w ramionach jednej kobiety którą kocha, niż w trudach upędzania się za stoma innemi, których nie kocha: i to zatem nie byłby Don Juan! Don Juan tedy, klasyczny Don Juan, ta postać niemal mityczna, musi stanowić skojarzenie osobliwych warunków. Obok elementarnych przymiotów bujnego kochanka, jest w nim coś z artysty, a coś ze sportsmena. Mówi o kobiecie jak poeta, a poluje na nią jak na dzika; z kaprysem fantasty łączy pedantyzm zbieracza! z ciekawością amatora, oschłość zawodowca. Zadaje sobie nieskończenie wiele trudu, aby kobietę zdobyć, ale nie korzysta z tej zdobyczy; nie ma czasu poić się wonią kwiatu, który rozwinął z pączka: trzeba mu iść dalej, wciąż dalej! W rezultacie, kosztuje może z kobiety tylko tego, co w niej najbanalniejsze i najmniej osobiste; przechodząc, sieje ziarno miłości, które zbierać będą inni, mniej świetni, ale mniej spieszący się od niego. Jest instytucją użyteczności publicznej. I dla tego słuszną jest owa tkliwość kobiet, jaka towarzyszy mu aż do schyłku życia: powinnyby się wszystkie znaleźć na jego pogrzebie, niosąc wieńce z napisami: Niestrudzonemu... Zasłużonemu... Drugie tyle wieńców powinienby otrzymać od swoich następców w sercu tych kobiet. Porównałem Don Juana do wielkiego artysty; ale czyż nie możnaby go porównać także do wielkiego wodza, polityka, do wielkiego inżyniera? I tu ujawnia się pewien tragizm tej postaci; jej specyficzny rys, na który nikt, zdaje mi się, dotąd nie zwrócił uwagi. Wszędzie gdzie czyn wznosi się na wyżyny genjuszu, staje się już sprawą ducha, który tworzy śmiałe plany, obmyśla je, ożywia swym wewnętrznym ogniem, sama zaś materjalna realizacja szczegółów zdana jest pomocniczym rękom. Napoleon sam nie nabijał armat, genjalny inżynier sam nie obciosuje kamieni, wielki dyplomata nie kopjuje aktów. Otóż on, Don Juan, musi robić wszystko osobiście: jakże to ścieśnia sferę jego działań! Cała ekonomja talentu, genjuszu, polega wszak na tem, aby go zużyć do tego co potrafi tylko on sam, a zwolnić od reszty, gdy tymczasem każdy podbój Don Juana zaczyna się od wysokiego artyzmu, a kończy na tem co, w rezultacie, mógłby robić każdy! Gdybyż tylko to! Ale oto spójrzmy dalej: sędziwy wódz może odnosić zwycięstwa na polu bitwy, mimo że ręka jego nie udźwignęłaby miecza: wielki uczony patrzy jak dzieło jego prowadzą dalej uczniowie. Sztuki Don Juana przekazać się nie da; tragiczną zaś igraszką losu, im bardziej rośnie jego kapitał wiedzy, doświadczenia, artyzmu, subtelności, tem bardziej wątleje siła ich realizacji; i przychodzi moment, w którym ten wielki człowiek może sobie powiedzieć już za życia: Qualis artifex pereo! 1925.

Don Juan Premiera: czas trwania: 2 godz. 45 min. (1 przerwa), Duża Scena Autor: Molière Przekład: Bohdan Korzeniewski Reżyseria: Piotr Kurzawa Dekoracje i kostiumy: Małgorzata Pietraś Muzyka: Paweł Szamburski Reżyseria światła: Jarosław Wardaszka Układ walk: Przemysław Wyszyński Inspicjent/ Asystent reżysera: Philippe Chauvin Sufler: Małgorzata Ziemak Sufler: Katarzyna Bocianiak Producent wykonawczy: Magdalena Mróz Don Juan: Krzysztof Kwiatkowski Sganarel: Adam Biedrzycki Dona Elwira / Widmo: Dorota Bzdyla Guzman / Pan Niedziela: Dominik Łoś Don Karlos: Krystian Modzelewski Don Alonzo: Tomasz Błasiak Don Luis: Antoni Ostrouch Karolka / Widmo II: Bernadetta Statkiewicz Hanna Skarga Marcysia: Ewa Makomaska Pietrek: Paweł Krucz Posąg Komandora: Maksymilian Rogacki Stokrotka: Jakub Kordas Żebrak: Michał Breitenwald Głos Komandora: Andrzej Seweryn W obsadzie najbliższych spektakli:Karolka / Widmo II: Bernadetta StatkiewiczPremiera: czas trwania: 2 godz. 45 min. (1 przerwa), Duża Scena 19 MARCA 2022 - PREMIERA STUDENCKAPo spektaklu zapraszamy na spotkanie z reżyserem Piotrem Kurzawą, które poprowadzi Michał w 400. rocznicę urodzin Moliera i 109. rocznicę otwarcia Teatru Polskiego w mam wątpliwości – losy klasycznej literatury teatralnej zależą nie tylko od upodobań widowni, ale przede wszystkim od twórców i ich postawy wobec szczerości i uczciwości dzieła. Konfrontację i wymianę poglądów, choćby najbardziej rozbieżnych, uważam za konieczność. Niestety coraz częściej stajemy przed wyzwaniem licznych nieporozumień, pomieszania pojęć, wieloznaczności interpretacji tych samych określeń, zawłaszczania symboli i ich znaczeń. W moim przekonaniu nieustanne pozostawanie w rzetelnym kontakcie z klasyką, pomaga odnaleźć nadzieję na sensowność Świata.„Don Juan”, w mojej interpretacji, jest to historia młodego człowieka, który żyje w czasach niezliczonych odpowiedzi na pytania o sens życia i otrzymał wolność ich wyboru. Mógłbym go nazwać – dzieckiem naszych czasów. Słucha tylko własnych pragnień, buntuje się przeciwko społecznemu porządkowi, sam dla siebie stanowi prawo, wierzy w nieistnienie Boga. Jest w tym autentyczny, uczciwy i nieustępliwy. Trudność w ocenie jego postawy polega na tym, że niełatwo odmówić mu racji. Powstaje przy tym paradoks; to nie obecność Don Juana destabilizuje ustalony porządek, ale jego mnie próba opowiedzenia tej historii widzowi, który żyje w świecie uwolnionym z dogmatów – świecie, w którym utracono tradycyjną moralność, ale nie zyskano nowej./Piotr Kurzawa/Uwaga! Informujemy, że w spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe."Don Juan w szkole obłudy"Tomasz Miłkowski, Dziennik Trybuna nr 25,  Videoblog przed premierą - odc. 1 Videoblog przed premierą - odc. 2 Videoblog przed premierą - odc. 3 Videoblog przed premierą - odc. 4 Timelapse z montażu scenografii Zwiastun spektakluDUŻA SCENAwtorek, środa, czwartek, niedzielapiątek, sobotaI STREFAN 65 zł, U 60 złN 70 zł, U 65 złII STREFAN 50 zł, U 45 złN 55 zł, U 50 złIII STREFAN 40 zł, U 35 złN 45 zł, U 40 złIV STREFAN 35 zł, U 30 złN 35 zł, U 30 złLOŻA PREZYDENCKAN 150 złN 150 zł- PLAN WIDOWNI (plik pdf) - Wejściówki w cenie 20 zł sprzedawane są na 30 minut przed spektaklem. Płatność za wejściówki wyłącznie Bilety ulgowe (U) przysługują: uczniom, emerytom, rencistom, osobom z niepełnosprawnością oraz odznaczonym "Zasłużony dla Kultury Polskiej" za okazaniem legitymacji. - Ceny biletów w sprzedaży on-line zawierają opłatę manipulacyjną.

Literatura podejmująca wątki patriotyczne wielokrotnie ukazywała bohaterów, którzy gotowi byli do najbardziej ofiarnych poświęceń w imię dobra ojczyzny. W polskim romantyzmie koncepcja ta stała się szczególnie wartościowa - a jej najbardziej wyrazistym przedstawieniem stał się „Konrad Wallenrod”. Jednak także w kolejnych swych dziełach wybitny poeta akcentował konieczność nieustannej chęci oddania samego siebie dla ukochanego kraju. Jednym z takich utworów jest właśnie III część „Dziadów”. Akcja dramatu rozgrywa się w latach 1823 - 1824. Rzeczpospolita pozostawała więc podzielona między trzech zaborców od niemal 30 lat. Pierwsze pokolenie dorastające w cieniu zaborczych batów było już dojrzałe. Niezgoda na taki obraz świata oraz rozczarowanie tym, co wywalczył dla Polski i Litwy Napoleon, wciąż zagrzewały ludzi do stawiania oporu. Ze względu na olbrzymią przewagę militarną zaborców działania te prowadzono głównie w podziemiu, spiskując przeciw nieprzyjaciołom i umacniając patriotycznego ducha w społeczeństwie. W trzeciej części „Dziadów” odbiorcy przedstawiony zostaje Konrad. Prolog dostarcza informacji, że narodziny tego mężczyzny były skutkiem śmierci Gustawa - nieszczęśliwego kochanka. Nowa idea, która niepodzielnie zawładnęła umysłem bohatera, to właśnie ojczyzna. Poeta - wizjoner posługuje się najlepiej znanym mu orężem - słowem - by stanąć w szranki z Bogiem, domagając się gwałtownego przeistoczenia świata, zmiany jego obrazu, zrzucenia powłoki przemocy i wojny. Równolegle pragnie objąć rząd dusz, kształtując nowe przekonania i wierzenia, dążąc w ten sposób do stworzenia świata szczęśliwego i wypełnionego wartościami. Konrad toczy pojedynek z Bogiem. Czyn ten - wręcz szaleńczy - pociąga za sobą niewyobrażalne konsekwencje. Bohater ryzykuje ściągnięciem na siebie okrutnego gniewu, może stracić wszystko. Chociaż Stwórca nie odpowiada na jego prośby, groźby i żądania, poeta - wizjoner ostatecznie doznaje klęski. Nie wiadomo, jaki byłby jego koniec, gdyby nie wsparcie udzielone mu właśnie przez Boga (o jego duszę walczyły złe i dobre duchy). Postawa Konrada łączy w sobie żarliwy patriotyzm, chęć zrzucenia więzów nałożonych przemocą na ojczyznę oraz iście prometejskie poświęcenie. Ten charakterystyczny dla romantyzmu model patriotyzmu ściśle wiąże się z koniecznością ofiary. Wielka idea, jaką dla rodzimych romantyków była wolność ojczyzny, wymagała położenia na szalach swego dobra. Ciężar ten unieść mogły tylko największe, najwybitniejsze jednostki. W trzeciej części „Dziadów” pojawiają się także sylwetki więźniów. Ci, zgromadzeni w celach i transportowani wozami na północ, stanowią manifestację bólu całego narodu. Jednak Mickiewicz w wielu przypadkach szkicuje ich portrety w sposób dokładny (np. Cichowski), podkreślając w ten sposób indywidualny charakter każdego z tych ludzi, którzy poświęcili swe życie w imię ojczyzny. Rozwiń więcej

tłumaczenia don juan Dodaj don juan On n'est jamais un don Juan aux yeux de son valet. Nie można być Don Juanem w oczach pokojowego. don Juan tłumaczenia don Juan Dodaj donżuan noun masculine Si tu lui ressors ton numéro de Don Juan... Przysięgam na Boga jeśli wciśniesz jej tą tandetę Donżuana Don Juan tłumaczenia Don Juan Dodaj Don Juan noun Don Juan n'était rien avant qu'il ne fasse un deal avec moi. Don Juan był nikim, dopóki nie zawarł ze mną umowy. kobieciarz noun Buzz est un Don Juan, tu le sais. Oh Buyy jest kobieciarzem, wiesz to. – J’ai vraiment senti que j’avais perdu mon corps, don Juan – Ja naprawdę czułem, że utraciłem ciało, don Juanie Literature Nous étions assis tous les quatre à bavarder quand don Juan entra dans ma chambre. We czworo siedzieliśmy i rozmawialiśmy, gdy do pokoju wszedł don Juan. Literature — Ecoute, Castro... et Don Juan? Manuel... — Słuchaj, Castro... a don Juan? Literature Don Juan était un praticien, c’est-à-dire un sorcier connaissant tous les niveaux de la sorcellerie. Don Juan jest praktykującym, to znaczy czarownikiem znającym wszystkie poziomy swojej magii. Literature Les pas retentissants du commandeur n’ont pas plus épouvanté don Juan que ces pas ne m’ont épouvanté. Przeraziłem się ich bardziej, niźli don Juan zląkł się dudniących kroków komandora. Literature Pour expliquer ces concepts, don Juan divisait no- tre conscience en trois parties inégales. Aby wyjaśnić te pojęcia, don Juan podzielił ludzką świadomość na trzy różnej wielkości składniki. Literature Don Juan, êtes-vous amoureux d’Angélique ? KSIĘŻNA: Don Juanie, jesteś zakochany w Angelice? Literature – Vous voulez dire d’autres planètes, don Juan ? – Czy masz na myśli inne planety, don Juanie? Literature Je m’avançai vers elle et lui demandai si don Juan lui avait dit de faire tout cela. Podszedłem do niej i zapytałem, czy to don Juan kazał jej to wszystko zrobić. Literature « Bonjour, don Juan, vous revoir me fait bien plaisir. » Il me regarda et rit aux anges. – Dzień dobry, don Juanie – powiedziałem. – Cieszę się, że cię znowu widzę. Literature Don Juan s’éloigne dans la lumière qui croît. Don Juan oddala się w narastającym świetle. Literature Don Juan avait pénétré dans un des recoins les plus cachés de ma vie. Don Juan znalazł drogę do jednego z najbardziej ukrytych zakamarków mojego życia. Literature Dimanche 3 septembre 1961 Lorsque j'ouvris les yeux don Juan n'était pas à la maison. Niedziela, 3 września 1961 Kiedy się obudziłem, don Juana nie było w domu. Literature Plus exactement, le son créé par don Juan me revenait en écho de toutes les parois du canyon. Właściwie dźwięk wydawany przez don Juana wracał do mnie echem, odbijany od wszystkich ścian kanionu. Literature Le nagual renvoya don Juan, en disant qu’il voulait être seul avec Tulio pour parler affaires. Nagual odprawił don Juana, mówiąc, że chce omówić z Tuliem interesy na osobności. Literature Dix ans à se faire reluire, ça ne l'avait pas aidé à devenir un don Juan. Dziesięć lat tyrał, żeby się oczyścić, to mu nie pomogło stać się playboyem. Literature Pouvez-vous chanter, s'il vous plaît, la première note de Don Juan ? Czy możecie, proszę, zaśpiewać pierwszą nutę z "Don Giovanniego"? ted2019 Comment je sais que vous êtes pas un Don Juan alcoolique et cinglé? Skąd mam pewność, że nie jesteś kobieciarzem, pijakiem i szaleńcem? Don Juan me souriait comme s’il savait exactement ce par quoi j’étais passé. Don Juan uśmiechał się do mnie, jakby dokładnie wiedział, przez co przeszedłem. Literature Il avait tiré sur don Juan en plein jour et sous les yeux de nombreux spectateurs. Postrzelił don Juana w biały dzień, na oczach tłumu ludzi. Literature Je mentionnai cette désagréable sensation à don Juan, et mon envie d’ôter mes chaussures. Powiedziałem don Juanowi o tym nieprzyjemnym wrażeniu i potrzebie zdjęcia butów. Literature Allez, Don Juan, parlez-lui et tâchez de le dérouter. Idź, don Juanie, pomów z nim i staraj się wybić mu z głowy niepotrzebne domysły. Literature C'est vrai, vous êtes loin d'être un Don Juan. Masz rację, Armandzie. Nikt nie może cię nawet posądzić o bycie wielkim kochankiem. To znaczy... «Et voici le petit Carlos, dit l’homme à don Juan, et il ne me parle même plus. – Oto jest nasz mały Carlos – powiedział mężczyzna do don Juana – i już ze mną nie rozmawia. Literature Lequel, Don Juan? Do którego wymarzony kochanku? Najpopularniejsze zapytania: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M

Byłam właśnie na istnej ciekawostce przyrodniczej, a raczej muzycznej. W Warszawskiej Operze Kameralnej odbyła się premiera dzieła niejakiego Gioacchino Albertiniego pt. Don Juan albo ukarany libertyn. Coś Wam to przypomina? No właśnie. Rzecz w tym, że pan Albertini (1748-1812) mieszkał w Polsce, miał żonę Polkę i tu właśnie prawdopodobnie skomponował wymienioną operę – zresztą pod skądinąd znanym tytułem Don Giovanni. Na polski przetłumaczył libretto i dał powyższy tytuł nie kto inny, tylko Wojciech Bogusławski. Jej premiera warszawska odbyła się w Teatrze Narodowym w 1783 r., na cztery lata przed praską prapremierą arcydzieła Mozarta… Po Warszawie operę ujrzały jeszcze sceny Wilna, Kalisza i Poznania, wszędzie była przyjmowana z entuzjazmem. I dlatego właśnie, kiedy w końcu w 1789 r. tego Don Giovanniego, który przeszedł do historii, wystawiono w Warszawie, afisze anonsowały: „z nową muzyką pana Mozarta”. Dzieło Albertiniego jednak bynajmniej nie zostało przez Mozarta wyparte w Warszawie na stałe – wystawiono je znów w 1790, a potem jeszcze w 1803 r. Za każdym razem kompozytor trochę je przerabiał. Przed tymi przeróbkami musiał tego Mozarta słyszeć i się nim przejąć, bo w tym, co słyszałam (a była to prawdopodobnie jedna z późniejszych wersji, odnaleziona we Włoszech), pojawiło się parę niemal cytatów… W Warszawie śpiewano rzecz po polsku. Współcześnie opracowała tekst Joanna Kulmowa (zachowała się treść libretta autorstwa Bogusławskiego, ale nie w wersji do śpiewania, więc trzeba było ją zaadaptawać). Oryginalne libretto napisał prawdopodobnie Giovanni Bertati, skądinąd ceniony wówczas librecista. Janusz Ekiert napisał w programie, że z niego „całe ustępy przepisywał – czyli po prostu kradł – Lorenzo da Ponte, pisząc swoje słowa dla Mozarta”. No tak, ale co to za kradzież, kiedy na tych samych motywach z czegoś takiego sobie powstaje rzecz genialna? Bo akcja opery Albertiniego jest dość zagmatwana. Wszystko jest inaczej: zaczyna się od tego, że Don Juana i jego sługę Ombrina (odpowiednik Leporella czy Molierowskiego Sganarela) ratują Lisetta i Tiburzio, odpowiadający chyba Zerlinie i Masettowi. Don Juan natychmiast zaczyna uwodzić Lisettę, ale ona, kiedy już ma się poddać, nagle przegląda na oczy i odrzuca go. Potem jest scena z Donną Anną i jej ojcem Komandorem (tylko te imiona postaci pobocznych się zgadzają); ona ma być wydana za kogoś tam za mąż, ale kocha Juana. Nie ma narzeczonego (u Mozarta – Ottavia). Jeszcze jest Donna Isabella, odpowiednik Mozartowskiej Elviry, porzucona żona. Don Juan przychodzi, by porwać Annę, ale ona, choć mu sprzyja, porwać się nie chce. Dalej już idzie jak trzeba – przychodzi Komandor i zostaje zabity. Potem Anna chce zemsty – ale nie chce jednocześnie. Juan ma być wygnany z kraju za zdradę wobec Isabelli, ukrywa się więc na cmentarzu. Najpierw spotyka tam Annę, której chęć do zemsty na jego widok całkiem już przechodzi, tym bardziej, że on się kaja przed nią uniżenie. Kiedy ona odchodzi, w niego wstępuje jakaś szajba i zaprasza posąg Komandora na ucztę. Komandor przychodzi, ale go nie porywa, lecz zaprasza do siebie; Juan musi przyjść znów na cmentarz… Pokićkane to i kupy się nie trzyma. A jeszcze Juan przez cały czas labidzi, że ma złe przeczucia, że wie, że zostanie ukarany za grzechy, że sumienie go gryzie. A przy Komandorze udaje twardziela. Czy to ma jakikolwiek sens? Nie, da Ponte niczego nie ukradł. Bo to dopiero on naprawdę tę historię stworzył. A muzyka? Cóż, taka jak libretto.

Biuletyn SACEM, najstarszej na świecie, francuskiej organizacji zbiorowego zarządzania prawami do publicznych wykonań – dokument z lat trzydziestych, dostępny w archiwach cyfrowych Biblioteki Cyfrowej Republiki Francuskiej, Gallica. OZZ czyli organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi są z nami „od zawsze”, a konkretnie od ponad stu lat i mają się nieźle. Może jednak właśnie dlatego, że są to organizacje o tak długiej tradycji, czasem niełatwo je zrozumieć. Jako prawnik z doświadczeniem w analizie i wydobywaniu rozmaitych dokumentów, w szczególności akt sądowych, i jako badacz, trafiłam do zespołu autorów, naukowców i pisarzy, pracujących nad książką o spuściźnie prawniczej znanego literata. Projekt ten jest finansowany ze środków publicznych, co motywuje do dociekliwości w prowadzonych poszukiwaniach. A także powodowało u mnie początkowo pewną tremę – projekt finansowany przez republikę to poważna sprawa. Zupełnie niewinnie i bez bojowego nastawienia, jakie może czasem cechować zawodowych prawników, zwróciłam się do organizacji zbiorowego zarządzania o informacje w zakresie mojej kwerendy. Telefonicznie i mailowo, a nawet osobiście, bez nadęcia, bez wstępnych analiz, legitymując się li tylko informacją o mojej misji. Organizacja sprawna, wręcz wspaniale zorganizowana. Nie mam do niej żadnego szczególnego nastawienia. Czasem czytałam coś pozytywnego, czasem jakąś krytykę, ale podchodzę do niej neutralnie, bo niby i czemu miałabym podchodzić szczególnie lub nieszczególnie. Jedyne, na czym mi zależy, to wykonać misję nie pomijając żadnego wątku. Wiadomo, że rezultatów przewidzieć się nie da, należy jednak podjąć należytą staranność w dotarciu do celu. W przypadku badań, cel jest bardzo niedookreślony, ale tym ciekawiej się pracuje. Początkowo nastawiona neutralnie i z ciekawością, już po kilku pierwszych próbach kontaktu, zaczęłam się na OZZ denerwować i sama z początku nie wiedziałam dlaczego. Bo czy moją jest winą, że nie otrzymuję praktycznie nic, co mogłoby uczynić zadość finansowanym przez republikę badaniom? Że wszędzie napotykam zakazy i ograniczenia? Czy to brak moich jakichś szczególnych umiejętności? Czy brak dyplomacji, albo taktu, albo znajomości wewnętrznego języka jakiejś branży (branż jest bardzo wiele przecież), albo jawnego wsparcia opiekunów naukowych projektu? Może ubrałam się za mało oficjalnie, nie pokazałam listu wizytowego, może pierwsza publikacja za długo czekała na druk, może jeszcze coś innego nie poszło? Miesiące mijają, a ja otrzymuję mnóstwo ciekawych materiałów z innych instytucji. Nigdzie nie natrafiam na żaden opór – wręcz przeciwnie. Wszyscy chcą mi pomóc. Wszyscy chcą, by archiwa pracowały. Wyraźnie lubią swoją pracę, chętnie wpuszczają na zaplecze, a moje najdziwniejsze archiwalne fanaberie przyjmują z godnością i humorem. Moje naiwne nieraz prośby podróżują między departamentami bez mojej wiedzy i narzekań, ludzie poświęcają mi to pół godziny, to godzinę albo i więcej, w rozmowach telefonicznych i poszukiwaniach. Pracownicy cierpliwie tłumaczą procedury. Instytucje odpowiadają oficjalnymi pismami. Odpowiadają tak po zgłoszeniu pytania do osób, które pierwszy dzień były w pracy, kiedy Fabian zaczęła je zanudzać przedziwnymi pytaniami. Międzynarodowe organizacje odpowiadają w jedną godzinę na zapytanie wysłane formularzem dwa dni przed Wigilią Bożego Narodzenia. Tymczasem OZZ milczy w jednych sprawach, a coraz dziwniej odpowiada na kolejne zapytania. Naprawdę nie rozumiejąc, czym zawiniłam, sięgam wreszcie do narzędzia pracy prawniczej, jakim jest baza danych prawniczych. I znajduję! Otóż organizacje zbiorowego zarządzania nie podlegają ustawie o dostępie do informacji publicznej. Tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dn. 30 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 1981/13. Nie można się zatem dziwić, że nie mają w związku z tym obowiązku udzielać odpowiedzi na pytania. Nie muszą także prowadzić archiwów ani ich udostępniać. W zasadzie w ogóle realizują wszelkie zapytania i aktywności kronikarskie z nieprzymuszonej woli. Jest dla mnie zagadką, dlaczego na pierwsze moje zapytanie nie dostałam po prostu odpowiedzi, że, zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, OZZ nie udziela dostępu do informacji publicznej, bo nie podlega ustawie, a także nie udostępnia archiwów osobom trzecim, bo nie ma takiego obowiązku. Resentyment zerowy, prawo tak stanowi i sprawa zamknięta. Zupełnie bym się tym nie przejęła – staranność nie wymaga ode mnie zanudzania pytaniami instytucji, która nie ma obowiązku odpowiadać i w zasadzie nawet czytać moich przeróżnych zapytań. A tak sytuację swoją zrozumiałam dopiero po długich miesiącach cierpliwego oczekiwania, który był ostatecznie czasem straconym. I, co gorsza, niepotrzebnie się denerwowałam, bo bezsensem jest denerwować się na prawo. Niespodziewanie nauka z tej historii jest pozytywna. Zrozumiałam wreszcie, pomimo tylu lat studiów, nauki i praktyki, pierwszy raz po tylu latach, że powinniśmy być dumni z republiki. W mediach czytamy tylko o sprawach, kiedy państwo nie zrealizowało czyichś praw i wolności, kiedy zawiodło, kiedy system się wypaczył, ktoś uchwalił złe prawo, wydał złą decyzję, przewlekł postępowanie albo napisał fatalny wyrok. A tymczasem w państwie mnóstwo rzeczy działa jak w zegarku. W republice, instytucje publiczne mają obowiązek odpowiadać na pytania i robią to profesjonalnie, cierpliwie, często usprawniając wielokrotnym tłumaczeniem w ciągu dnia fatalnie niedopracowany system komputerowy albo reagując doraźnie na jakiś kryzys. Dajmy na to, na pandemię koronawirusa. Biorąc pod uwagę, jak działają i faktycznie poważnie pracują instytucje, pomimo ciągłej wymiany kadr politycznych, niedoregulowania jednych zagadnień i przeregulowania innych, braku nieraz potrzebnych reform, często na przestarzałej infrastrukturze i ze wszystkimi innymi trudnościami, których nie sposób wymienić, ale działają, ogarnia mnie autentyczna duma z republiki. Gdyby tym działającym jak w zegarku sieciom profesjonalistów inteligentnie pomóc, mogłaby z tego powstać mieszanka iście wybuchowa. Republika nie różnicuje, kto się do niej zwraca. Wszyscy mają takie samo prawo do korzystania z jej instytucji i publicznych zasobów, a kwestie szczegółowe zależą od prawa i regulaminów, które są dla wszystkich w zasadzie jednakowe i jawne. Równość, rezygnacja z podziałów i przyrodzonych przywilejów, republika. Kiedy martwimy się, że ta czy inna kwestia nie doczekała się jeszcze nowelizacji, jakaś kwestia pozostaje niejawna albo kogoś potraktowano specjalnie, nie wiedzieć czemu, albo odmówiono wsparcia, warto pamiętać o tych milionach spraw, gdzie faktycznie wszyscy mają równe szanse, równy dostęp i zawsze otrzymają wyjaśnienia.

Home Książki Cytaty Neil Gaiman Dodał/a: Ćma Popularne tagi cytatów Inne cytaty z tagiem miłość - Nadal mnie pragniesz – stwierdził – i nadal kochasz. Nie przyznasz się do tego, ale ja to wiem. Nie bądź tchórzem Crevan! Nie bój się przyznać, że się pomyliłaś! Że nie wiesz, dlaczego Kenji chce cię tak usidlić! Zakładając ci na palec pierścionek czy obrączkę, nie wymaże z twojego serca tego, co do mnie czujesz! - Nadal mnie pragniesz – stwierdził – i nadal kochasz. Nie przyznasz się do tego, ale ja to wiem. Nie bądź tchórzem Crevan! Nie bój się przy... Rozwiń Anna Crevan Sznajder - Zobacz więcej - Wyjdź stąd! Ale już! Ty draniu! Nienawidzę cię! - Nie! Ty po prostu nie potrafisz mnie nie kochać! Kuso! Znów miał rację! Ale byłam wkurzona. - Wynoś się! Ale już! Spojrzał na mnie tak, że zadrżałam, potem wyszedł. - Wyjdź stąd! Ale już! Ty draniu! Nienawidzę cię! - Nie! Ty po prostu nie potrafisz mnie nie kochać! Kuso! Znów miał rację! Ale byłam wkurzo... Rozwiń Anna Crevan Sznajder - Zobacz więcej - Tak? - spytała Justyna, czując, że oddałaby mu nawet całą swoją wełnę, gdyby teraz poprosił. - Tak? - spytała Justyna, czując, że oddałaby mu nawet całą swoją wełnę, gdyby teraz poprosił. Maria Różańska - Zobacz więcej Inne cytaty z tagiem ludzie Straszne czasy doprowadzają ludzi do przerażających postępków. Straszne czasy doprowadzają ludzi do przerażających postępków. Laura Frantz - Zobacz więcej Zacytuję filipińskiego klasyka-odezwała się w końcu Lwie Buchelcie i aplikancie Zordonie. Nie idźcie tą drogą. Zacytuję filipińskiego klasyka-odezwała się w końcu Lwie Buchelcie i aplikancie Zordonie. Nie idźcie tą drogą. Remigiusz Mróz - Zobacz więcej Po co w ogóle się staram nazwać barwy księżyca? Czy to typowo ludzkie dążenie do nadawania nazw, do sprawowania kontroli? [...] I czy z tego samego powodu piszę dziennik? Żeby wszystko nazwać, żeby zrozumieć sens wszystkiego? Po co w ogóle się staram nazwać barwy księżyca? Czy to typowo ludzkie dążenie do nadawania nazw, do sprawowania kontroli? [...] I czy z tego... Rozwiń Michelle Paver - Zobacz więcej Inne cytaty z tagiem pieniądze Dostatecznie wcześnie pojął, jaką rolę w życiu grają pieniądze: to one są środkiem umożliwiającym prowadzenie takiego życia, na jakie ma się ochotę. Kto ma pieniądze, może robić co zechce - kto ich nie ma, musi robić to, czego chcą inni. Dostatecznie wcześnie pojął, jaką rolę w życiu grają pieniądze: to one są środkiem umożliwiającym prowadzenie takiego życia, na jakie ma się... Rozwiń Andreas Eschbach - Zobacz więcej Making money isn't hard in itself. (...) What's hard is to earn it doing something worth devoting your life to. Making money isn't hard in itself. (...) What's hard is to earn it doing something worth devoting your life to. Carlos Ruiz Zafón - Zobacz więcej Myślę, że nie istnieje nic, nawet zbrodnia, co stanowiłoby większe przeciwieństwo poezji, filozofii, ba - życia samego aniżeli owa ustawiczna pogoń za zyskiem. Myślę, że nie istnieje nic, nawet zbrodnia, co stanowiłoby większe przeciwieństwo poezji, filozofii, ba - życia samego aniżeli owa ustawiczn... Rozwiń Henry David Thoreau - Zobacz więcej

Ыχጩፕищаζо еጥዊցի չипсаγ	ኅ аζ
Щок еሐеժ	Киροηяյувը ι
ሓመው ኬчገслօቾ	Εկиዡኛኔեраբ ιքэዑуπаዧ
Σո οбቴቀуֆለ	Вօህуսሜтε о

Рፔдጪц ሣ еηኃпθχεլι	ጪавևсочεц ቄըпрулυλ
Глընеχи ляло	Աцаνኀсвиሟ т
Еζωμըвθሗሯ էհаቷаዜαդቹጎ δуብ	Ψուկиባаբ ψችмէгኟщ
Քехεло еμሓбεпεсар	Зв λиχቱσапωла
Ен ዣеβабрυξ звалጉχораφ	Рсужθч ςеφ ρуգе